Η "τελευταία κατάβαση" και οι ανώνυμοι σχολιαστές

Ορμώμενος από το άρθρο του Πέτρου Στεφανή στα ΝΕΑ, για την "αποχαιρετιστήρια" κατάβαση των Φίλων των Ποταμών στον Αλιάκμονα και τα διάφορα επίκαιρα σχόλια στην online έκδοση του άρθρου, θέλω να σταθώ σε δυο σημεία (των καιρών)

Το πρώτο είναι η διαπίστωση της άνεσης με την οποία ανεβαίνουν στο "βήμα" και σχολιάζουν διάφοροι, άλλοι επώνυμα και άλλοι (οι περισσότεροι δυστυχώς) ανώνυμα. Κατανοώ βέβαια πως η επώνυμη κριτική μπορεί να έχει επιπτώσεις σε κάποιους, αλλά αυτό ισχύει γενικά για όλους μας. Ας έχουμε το θάρρος της επώνυμης γνώμης μας όταν θέλουμε ιδιαίτερα να κατακρίνουμε κάποιους.

Το δεύτερο είναι το πόσο διαφορετικές απόψεις και λογικές επικρατούν στο κόσμο, αναφορικά με τα υδροηλεκτρικά και γενικότερα τις περιβαλλοντικές αντιρρήσεις στα διάφορα έργα. Εμείς οι Έλληνες τελικά έχουμε διαμορφωμένη άποψη περί πάντων και δεν συζητάμε καν την περίπτωση να μην έχουμε δίκιο ή η αλήθεια να είναι κάπου στη μέση.

Εντύπωση πραγματικά μου έκαναν τα εχθρικά σχόλια κάποιων, όχι για την ακρίβεια του άρθρου που έγραψε ο δημοσιογράφος με κάποια στοιχεία από τηλεφωνική συνέντευξη, αλλά για την "κίνηση" της αποχαιρετιστήριας κατάβασης, το "συμβολισμό" της κίνησης αυτής και τη γενικότερη "αντίδρασή" κάποιων στα "πράσινα έργα" που θα σώσουν την Ελλάδα απ' τις Πτολεμαϊδες και Μεγαλοπόλεις.

Δεν περίμενα να γνωρίζουν κάποιοι όλα τ' αρνητικά των υδροηλεκτρικών ή τα θετικά (ναι, υπάρχουν κι αυτά) ώστε να μπορούν να σταθμίσουν την επίπτωση ή το όφελος των 5 συνεχόμενων υδροηλεκτρικών. Δεν περίμενα επίσης να μπορούν να καταλάβουν κάποιοι πως η αντίρρηση που εκφράστηκε ήταν περισσότερο στο σχεδιασμό των έργων και την επιλογή θέσεων παρά στην κατασκευή των ίδιων των έργων. Το έχω πει και το ξαναλέω πως ένας συγκεκριμένος αριθμός μεγάλων υδροηλεκτρικών έργων είναι απαραίτητος στο σημερινό ενεργειακό σύστημα. Το "υπάρχουν" όμως "κι αλλού φαράγγια για να κάνετε ράφτινγκ" που έγραψε κάποιος, είναι χαρακτηριστικό μιας νοοτροπίας που δυστυχώς κι εμείς κατά καιρούς έχουμε ασπαστεί, λέγοντας "υπάρχουν κι άλλα ποτάμια να κάνετε τα υδροηλεκτρικά σας"

Οι παραπάνω χαρακτηρισμοί δε μας αγγίζουν. Τους τους επιστρέφουμε...

Εμείς δεν προσπαθήσαμε να κατεδαφίσουμε κάποιο φράγμα ούτε σταματήσαμε κάποιο έργο. Δημοσιεύσαμε το γεγονός πως ένα πανέμορφο ποτάμι που μας έχει προσφέρει "στιγμές ζωής" θα χαθεί και θελήσαμε να μοιραστούμε τις τελευταίες ζωντανές του εικόνες, με όσους θα θελαν να τις δουν αλλά δεν μπόρεσαν ποτέ να το επισκεφθούν και τώρα πια το χάνουν.
Θελήσαμε να μεταδώσουμε την ανησυχία μας για το πως εξελίσεται η επιχείρηση ΑΠΕ και για το αν θα χαθούν και άλλες περιοχές χαρακτηρισμένες απ' την ΟΥΝΕΣΚΟ ως τοπία πολιτιστικής κληρονομιάς και προστατευόμενου φυσικού κάλους. Αν κάποιοι θέλουν να το μειώσουν αυτό δεν το καταφέρνουν.

Το ζήτημα είναι αν τελικά το κράτος θα μπει στη διαδικασία να κοιτάξει το θέμα της χωροθέτησης και κατασκευής υδροηλεκτρικών (και άλλων ΑΠΕ) κι από άλλη σκοπιά, πλην της καθαρά ενεργειακής ή οικονομικής. Αν θα μπορέσει να καταλάβει πως πρέπει να εξετάζονται και οι συσωρευτικές επιπτώσεις γειτονικών έργων.

Όταν ακούσαμε πως δημιουργείται αυτόνομο υπουργείο περιβάλλοντος, πολλοί αναθαρρήσαμε και ελπίσαμε πως τα θέματα περιβάλλοντος δεν θα θυσιάζονταν πια στα κατασκευαστικά συμφέροντα. Δυστυχώς όμως, η συγκατοίκηση στο ίδιο υπουργείο των θεμάτων ενέργειας και κλιματικής αλλαγής, φαίνεται πως αλλάζει τις ταμπέλες εξάρτησης, εξαρτώντας την προστασία του περιβάλλοντος από την κατασκευή ενεργειακών έργων και ιδιαίτερα ΑΠΕ. Καμία αντίρηση δεν θα υπήρχε αν βλέπαμε τη πολιτεία και μάλιστα το αυτόνομο υπουργείο περιβάλλοντος να ανέλυε τα πλάνα του σχετικά με το τι έργα ΑΠΕ θέλουμε και σε ποιές περιοχές και αν θα μπουν κάποιες δικλίδες ώστε να μην θιγούν απ' αυτά οι περιβαλλοντικά προστατευόμενες περιοχές.

Αντίθετα, διαπιστώνουμε και από την ψήφιση του νέου νομοσχεδίου για τις ΑΠΕ, πως οι προτάσεις για το που θα γίνουν έργα ΑΠΕ εξακολουθούν να γίνονται όχι απ' την πολιτεία, αλλά από τους ενδιαφερόμενους εργολάβους οι οποίοι έχουν μόνο οικονομικά κίνητρα, ενώ οι περιβαλλοντικές μελέτες που θα έπρεπε να προηγούνται τέτοιων έργων καταργούνται για το στάδιο της άδειας παραγωγής. Παράλληλα, πολλά νέες αιτήσεις για μεγάλα υδροηλεκτρικά συνωστίζονται στον ήδη φορτωμένο με φράγματα Αχελώο, ένα Αχελώο το μέλλον του οποίου είναι επίσης θολό, με την πολιτεία να μην έχει ξεκαθαρίσει τι σκοπεύει να κάνει με τα σενάρια εκτροπής του.

Θ' αναλάβει το Υπουργείο Περιβάλλοντος να σχεδιάσει υπεύθυνα και να δικαιολογήσει τ' όνομα και το συμβολισμό του, προθώντας πολιτικές που προάγουν και προστατεύουν το περιβάλλον ή απλά θα "κρυφτεί" πίσω από την ετικέτα "Πράσινη Ανάπτυξη" αφήνοντας άλλους να κάνουν παιχνίδι;
Είτε ναι όμως είτε όχι , η "μάχη" των ανώνυμων σχολιαστών τόσο στις επώνυμες και καθιερωμένες σελίδες σαν αυτή των Νέων όσο και στα διάφορα και πιο "επαναστατικά" blogs θα συνεχιστεί.